Dichtbij is ver genoeg

In gesprek met Muriel van den Berg “Dichtbij is ver genoeg” over Dik Trom, Blauwe Russen, Imelda Marcos, haantjes, Murat Isik en plezier maken 

Muriel (47) werkt op dit moment als CFRO bij InAdmin RiskCo (gedetacheerd vanuit PGB Pensioendiensten). Daarvoor vervulde zij een diversiteit aan rollen bij verschillende organisaties, waaronder: Portfolio Manager ODD (operational due diligence bij PGB), Programmadirecteur AEMAS (Universiteit van Amsterdam), Teamlead Enterprise Risk Management (Kempen Capital Management) en Manager Corporate Risk Management & Model Validation (MN). Voorts was zij lid van de vakgroep Wiskunde & Statistiek en als docent betrokken bij het Actuarieel Instituut. 

Interview: Anno Bousema, partner Financial Assets Actuarial Executive Search.
Dit is het twaalfde interview in een reeks gesprekken met actuarieel professionals, die gepubliceerd worden op actuaris.info.

New York in Rotterdam

We hebben afgesproken in het altijd levendige restaurant van Hotel New York, dat gevestigd is in het voormalige hoofdkantoor van de Holland Amerika Lijn op de Kop van Zuid in Rotterdam. Hier zijn vroeger duizenden landverhuizers vol hoop op een beter leven vertrokken naar Noord-Amerika. Als je Hotel New York binnenstapt is de nostalgie van toen nog overal te ruiken en voelen. Het markante historische gebouw staat vlak bij de Erasmusbrug te midden van ultramoderne torenhoge kantoor- en woonflats. In een van die flats aan de Wilhelminapier woont Muriel met haar vriend Job en 2 katten (Blauwe Russen, toepasselijk Borus en Icarus  genaamd). Bewegen en nieuwe horizonnen op zoeken is een rode draad in haar leven. De setting van Hotel New York vormt dus een prima passende plek voor een interessante en persoonlijke ontmoeting. Muriel staat positief in het leven, is een enthousiast verteller met haar onmiskenbare accent, dat niet verbloemt dat ze Rotterdamse in hart en nieren is….

Dik Trom

Muriel is geboren in Rotterdam en opgegroeid in Krimpen aan de Lek, een klein dorpje tegenover het toeristische Kinderdijk; daar waar de rivieren Lek en de Noord samenkomen. Ze groeide als enig kind op in de dorpse sfeer die we kennen uit de kinderboeken van Dik Trom: overzichtelijk, veilig, in een prettige en gezellige sfeer. Haar ouders, afkomstig uit Brabant, kwamen hier terecht door een nieuwe baan van haar vader in Rotterdam. Haar vader, opgeleid als veearts, aanvaardde een positie als directeur van het slachthuis in de Maasstad. Later werd hij directeur bij de Rijksdienst voor vee en vlees. Haar moeder werkte in het onderwijs: als schooldirecteur, oprichtster van een peuterspeelzaal voor dove kinderen en logopediste. Vanaf één jaar nam haar moeder Muriel mee naar de school waar ze werkte. Toen ze wat ouder werd hielp ze haar moeder tijdens de vakanties met allerlei klusjes in de klas. Het huis waar ze opgroeide -haar ouders wonen er nog steeds- vormde een warm nest. Er was veel beweging in de markante bungalow in Krimpen aan de Lek, vaak mensen over de vloer met veel gezelligheid en plezier. Muriel is dus gewend om in gezelschap en groepen te verkeren, maar ze houdt ook van de stilte en van alleen zijn. In die zin vindt ze zichzelf ook wel een soort van solist.
Haar ouders hebben haar gestimuleerd en gefaciliteerd in haar ontwikkeling: op school, maar ook met tennis, muziek (fluit en piano) en paardrijden. Muriel heeft een sterke en warme band met haar ouders, die ze elke zaterdagmiddag opzoekt voor een copieuze lunch om daarna het cryptogram uit de zaterdageditie van het NRC op te lossen, een vaste traditie. Haar pap en mam zijn beschouwende mensen, filosofisch ingesteld, gericht op kunst en cultuur en duurzaamheid. Ze namen Muriel mee naar musea en concerten en gaven haar met deze ervaringen waardevolle bagage mee voor haar levensreis.

Baanzekerheid

Het is van Krimpen aan de Lek naar Rotterdam maar een sprongetje. En omdat in haar dorp geen middelbare school was kwam ze vanzelfsprekend terecht in Rotterdam. Op het Erasmiaans Gymnasium had ze nog weinig gerichte focus op het leren, met haar vrienden en vriendinnen buiten spelen, ravotten en kattenkwaad uithalen was eigenlijk veel leuker. Langzamerhand kwam er meer structuur in het leren. Zeker toen ze na afronding van het gymnasium, waar ze ook de talen erg interessant vond, koos voor de studie Econometrie. De keuze voor deze studierichting was pragmatisch: in die tijd -we kunnen ons dat nu nauwelijks voorstellen- heerste er grote werkloosheid op de arbeidsmarkt. Muriel gaat daarom voor de baanzekere studie Econometrie. Het eerste jaar van haar studie woonde ze nog thuis en daarna is ze op kamers gaan wonen in Rotterdam, om hier nooit meer weg te gaan. Ze moest er de eerste jaren op de Erasmus Universiteit best hard aan trekken en ook echt leren studeren. Ze ontwikkelde tijdens de opleiding een sterke voorkeur voor met name de statistiek vakken. Het was een heerlijke en verrijkende tijd, ze voelde zich tussen haar medestudenten onder gelijkgezinden, die dezelfde taal spraken en een gezamenlijke denkwereld hadden met veel overlap in interesses. Na haar Master Econometrie besloot ze om die de studie te vervolgen met een promotie, die ze na 4 jaar afsloot met haar proefschrift over Multilevel Analyses. Intussen was ze al begonnen aan haar eerste baan bij de Erasmus Universiteit. Ze ging als researcher onder meer aan de slag voor het Ministerie van Onderwijs en Wetenschappen. Zo deed ze grootschalige data onderzoeken bij universiteiten, big data avant la lettre. Daarnaast doceerde ze ook statistiek, onder andere bij de medische faculteit.

Kameleon

Omdat Muriel graag de overstap wilde maken van de theorie naar de toepassing werd het tijd voor een switch naar het ‘echte’ bedrijfsleven en ook voor het oppakken van een toepassingsgerichte nieuwe opleiding. Omdat ze een module schade actuariaat had gedaan tijdens de opleiding Econometrie, die haar erg aansprak, besloot ze deeltijdopleiding tot Actuaris van het Actuarieel Instituut te gaan volgen. Daar kijkt ze maar veel plezier op terug, heeft heel veel geleerd, zeker ook op het terrein van persoonlijke vaardigheden. Ze gaat bij consultant Mercer werken in het domein pensioenen, dat blijkt een erg goede leerschool. En tegelijkertijd geeft Muriel les aan het Actuarieel Instituut, zit ook in de vakgroep Wiskunde & Statistiek. Daarna volgden meerdere rollen als risk manager, bij onder meer het pensioenfonds voor Medisch Specialisten. Het wordt steeds meer duidelijk: stilzitten is niet haar ding. Ze wil haar ontwikkeling opnieuw een boost geven en de volgende studie dient zich aan: MBA. En ze maakt ook weer een overstap, dit keer naar MN, waar ze zich gaat richten op Investment Risk en het opzetten van de afdeling Modelvalidatie. Omdat Angela van Heerwaarden een carrière switch maakte en haar positie als Programmadirecteur AEMAS aan de UvA vacant komt, en Muriel toe is aan haar volgende loopbaanstap, wordt ze haar opvolgster. Daarnaast voert ze opdrachten uit onder meer voor Kempen en Pensioenfonds Vervoer. Ze ziet zichzelf als zelfstandig consultant, die in de praktijk meestal kortlopende opdrachten in loondienst uitvoert. Uiteindelijk maakt ze de overstap naar PGB waar ze ODD gaat opzetten voor de beleggingsafdeling en diverse selectietrajecten voor vermogensbeheer- en pensioenadministratiepakketten begeleidt. Eén van de selectietrajecten leidt tot de aankoop van InAdmin RiskCo door PGB en Achmea, waar zij nu als  CFRO is gedetacheerd.

Gewoon doen

Startend actuarissen raadt ze aan om heel bewust na te denken over het pad dat je volgt, en open te staan voor verandering. Staar je niet blind op vooraf vaststelde doelen, maar houd het open en doe zoveel mogelijk ervaringen op. Neem initiatief, pak de kansen die zich aandienen, schroom niet maar ga het gewoon doen! Kom daarbij op voor jezelf, wees niet te bescheiden. Een gebalanceerde vorm van assertiviteit is prima, doe je waar nodig gelden. En laat je vooral niet door de haantjes in de organisatie ondersneeuwen. Muriel is namelijk wars van grote ego’s en opgeblazen Bokitogedrag. Doe maar gewoon, breng gefundeerde inhoud, geen blabla. Niemand is namelijk groter dan de club waarvoor je werkt. En voorts: (jonge) actuarissen: investeer permanent in je communicatie skills. Die zijn van grote waarde in je werkzame leven. Doe dat ook eens met een communicatietrainer of coach. Bijvoorbeeld om te leren hoe in lastige situatie te de-escaleren of juist het functionele conflict op te zoeken, zeer verrijkend! Leer van de mensen om je heen, kijk de kunst af van goede voorbeelden. En ga het vooral doen, beweeg en kom uit je comfortzone. Kijk ook buiten de grenzen van het actuariaat. Het actuariaat beweegt zich namelijk steeds meer op het snijvlak van data, econometrie en actuariaat. Als actuaris heb je een hele waardevolle en mooie skills set, ook voor de domeinen data en econometrie. Investeer ook in je schrijfvaardigheden, zoals zakelijk rapporteren. Daar heb je je hele loopbaan ontzettend veel plezier van. En heel belangrijk: zoek een werkplek met fijne collega’s waar je het goed met elkaar hebt en samen plezier beleeft.

Dichtbij is ver genoeg

Als ik het onderwerp “toekomst” aansnijdt, geeft Muriel aan dat ze niet echt een bucketlist heeft. Ze kijkt niet verder dan een paar jaar vooruit, heeft in haar 47 jaar al ontzettend veel gedaan, grote reizen gemaakt en heel veel gezien.
Tijdens de twee Corona-jaren ontdekte Muriel dat het niet nodig is om interessante en waardevolle ervaringen altijd ver weg achter de horizon te zoeken. Want dichtbij, zeker ook in Rotterdam, liggen die voor het oprapen. Als je ze maar ziet en er oog voor hebt, zou Johan Cruijff zeggen. Een wandelingetje in je eigen buurt levert veel mooie en interessante indrukken en ontdekkingen op. Zo heeft ze ontdekt dat je van de kleine dingen dichtbij intens kunt genieten. Dit sluit eigenlijk heel mooi aan bij wat haar ouders haar voorleven in hun duurzame leven van hergebruik. Zij wonen nog steeds in het zelfde huis, produceren nagenoeg geen afval en leven heel milieubewust. Muriel ziet hen als voorbeeld, en ervaart dat minder meer is en dat je daarmee een heel bewust en tevreden leven kunt leiden.
Maar toch, gaandeweg het gesprek verschijnen er wel degelijk concrete doelen aan de horizon. Zo wil ze graag nog een tweede boek schrijven, als vervolg op haar in 2018 verschenen eerste thriller op hakken ‘Dossier O.I’. Voorts zal ze haar beide lievelingssteden Venetië en Londen voor de kunst en cultuur blijven bezoeken. Ook genoot ze onlangs in het schitterende Victoria en Albert Museum enorm van een prachtige tentoonstelling over de vermaarde gigantische schoencollectie en gaderobe van Imelda Marcos, de vrouw van de voormalige Filipijnse president. Uit Londen komt ze altijd terug met een tas vol boeken. Ze blijft studeren en heeft ondanks een Bachelor Cultuurwetenschappen aan de Open Universiteit afgerond en onder andere het boek Wees Onzichtbaar van Murat Isik bestudeerd, erg indrukwekkend en inspirerend, echt een aanrader. En natuurlijk pianospelen: Chopin, Mozart en ook Bach, en naar de opera. Maar ook home sweet home: boeken verslinden, lekker met de katten spelen en genieten van de Netflix serie Downton Abbey over het aristocratische Engeland in de jaren 1910-1925. Haar toekomst ligt open, maar voor mij is een ding is zeker: there will never be a dull moment…